سری بزنیم به واژه تنبلی چشم یا آمبلیوپی؟!

آمبلیوپی یا تنبلی چشم معمولا وقتی سراغ فرد می آید، گروه زیر ۴۰ سال را درگیر می کند.

در این بیماری، بیمار قدرت دیداری اش را به مرور از دست می دهد و با عینک و لنز هم درمان نمی شود.

به چند دلیل، مغز دیگر به طور کامل نمی تواند عکس هایی که توسط چشم آمبلیوپیک دیده شده، شناسایی کند.

معمولا در این بیماری، یک چشم درگیر می شود، اما ممکن است کاهش میزای دیداری بیمار به دو چشم هم برسد.

تخمین زده شده که ۳ درصد کودکان زیر ۶ سال تنبلی چشم دارند.

تنبلی چشم یا آمبلیوپی تنها در یک چشم :

آمبلیوپی چشم معمولا در نوزادان و اوایل دوران کودکی رخ می دهد و ۳ درصد از کودکان را شامل می شود.

به مراتب این بیماری می تواند منجر به بیماری های چشمی دیگری هم بشود، مثل انحراف چشم یا استرابیسم.

یا شاید هم باعث بروز آستیگمات، دوربینی یا نزدیک بینی چشم هم بشود.

طبق مطالعاتی، اکثر چشم پزشکان بر این عقیده اند که بیماری های چشمی می توانند در سنین ۷، ۹، ۱۰ یا ۱۲ سالگی درمان شوند.

اوایل دوران کودکی به عنوان دوره توسعه دیداری کودک محسوب می شود و تنبلی چشم هم باید بسته به این دوره بحرانی، حتما زودتر درمان شود.

البته طبق مطالعه ای، به گفته فوق تخصص چشم در فاطمی تنبلی چشم می تواند در کودکان بزرگتر هم درمان شود.

این مساله نشان می دهد که سن به تنهایی نباید به عنوان یک فاکتور دیده شود تا برای درمان تصمیم گرفت.

اینکه در بزرگسالی درمان شود یا در کودکی!

چون فرصت درمان آمبلیوپی در سال های پیش دبستانی تمام نمی شود.

طبق تحقیقاتی که توسط محققین صورت گرفته، ثابت شده که درمان تنبلی چشم در کودکان بزرگ، نوجوانان و بزرگسالان می تواند با موفقیت انجام شود.

چون علوم اعصاب در این رابطه اثبات کرده که مغز انسان در هر سنی دچار تغییرات می شود.